No longer locked in shiny spheres
that rumble-role in soothing speed
too closely packed on lazy tar
like beads confined upon a string
I feel the water freely flow
My paddle tips reach for the sky
The land two ribbons by my side
No roaring engine leads the way
The water-flow starts at my door
It drifts away through the lagoon
One day I'll join it to the bay
and out beyond the Golden Gate
October 1 2009, April 14 2010
Dit gedicht is geschreven voor een collega op het hoofdkantoor van EFI in Foster City, een stadje gebouwd op schorren en slikken in de San Francisco Bay. Foster City heeft een heuse dijk en kanalen voor waterafvoer en -berging. Het natte hart van de stad is de lagoon.
This poem is written for a colleague, who works at the EFI headquarters in Foster City, a town built on higher ground in the San Francisco Bay. Foster City has a dyke and canals to manage the water flow. The wet city heart is the lagoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten