Ode aan de spreeuwenzwerm

Je verduistert de lage zon,
en dan bij toverslag
geef je vrije doorgang
aan het roze licht.

Je bent het superbrein
dat de koers bepaalt.
Geen spreeuw kent de weg.
Jij leidt ze met strakke hand

als een bataljon soldaten
maar dan zonder vijand,
als een troep lemmingen
maar dan zonder afgrond.

Je bent de vogel Roc
met spreeuwen als lichaamscellen,
westenwinden als vis vitalis,
einders als habitat.

Sindbad wil ik zijn,
opgetild door jou
zal ik de hemel zien.

10-23 november 2014


De opdracht van Co Woudsma was: “Ode aan iets concreets of abstracts (een filosofische laag is fijn)”
Dat gaf mij de mogelijkheid om iets te schrijven over mijn favoriete natuurfenomeen; elke herfst is het weer genieten.
Helaas had de jury van Turing in 2017 onvoldoende oog voor dit gedicht. Daarom maar geblogd.