Twee handen in het hardzand
Door de korrelkoelte
voelde ik je vingertoppen
nagels door het leven gehard
God en Adam alleen in de schepping
Twee jaren schampen elkaar
dragen de feestende wereld op handen
In de winterkilte zie ik de hemel
die jij voor mij verlicht
Ik vind je terug in elke vuurknal
Jij kocht ijsjes met spikkels en zand
Jouw sigaar ontstak mijn vuurpijl
Je gezicht spiegelt in de ruit
Ik voel je vingertoppen door het glas
24-26 maart 2008, 25 mei 2008, 17 juni 2010
Dit is een gedicht waaraan ik gehecht ben. Zoals je ziet vaak herschreven voor mijn doen.
Maar bij anderen lijkt het minder in de smaak te vallen: vier keer is het zonder succes opgestuurd naar een gedichtenwedstrijd en één keer is het geweigerd voor een bundel van Aldichter.
Een secuur speurder kan het wel terug vinden op de Facebook-pagina “Poëzie en Kunst” van Gea Zwart
Het begin gaat terug naar een van mijn oudste herinneringen: op de kleuterschool groeven we van twee kanten, zodat wij in het koele hardzand elkaars vingers voelden.
Voor de duidelijkheid: in dit gedicht zijn het niet twee kleuters, maar opa en kleinkind, die elkaars vingers voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten