Schud mijn moede hoofd en zie
verdoolde woorden dwarrelen
klonteren tot klinkende zinnen
neerdalen in onwennige strofen
Verknisper mijn donzen dek
dat oplicht in de lage zon
Treed het maagdelijk vers met voeten
verpap verplet verpulp verpest
tot het maanspiegelend opvriest
in een woordenglijbaan die je meevoert
langs mijn gedachten of onzacht doet vallen
in ongeziene lagen
tot het smelt in stroompjes beekjes
watervallen van wat ik altijd al heb
willen zeggen maar nooit heb geweten
Schud mijn moede hoofd
Schud mij wakker
als het lente wordt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten