Voor alle slachtoffers van leraren Nederlands

Op school kreeg ik een hekel aan gedichten.
Als ik ze mooi vond was dat niet genoeg.
Ik kreeg een proefwerk waarin men mij vroeg
die schoonheid voor een cijfer toe te lichten.

Ik weet nog goed hoe ik mezelf bekloeg
bij al die vergezochte vergezichten.
De leraar wou slechts voor mijn antwoord zwichten
als dat zijn mening woordelijk versloeg.

Waarschijnlijk nooit wordt dit gedicht becijferd,
want hoe de leraar-lezer zich beijvert,
nooit zal hij een verborgen diepzin zien.

Mocht hij het toch als proefwerk willen geven,
dan moet hij met de strikte opdracht leven:
wat ook de leerling schrijft, hij krijgt een tien.


26 juli 1998
Mijn dichtcarrière begon als een midlifecrisis. Op mijn 40e besefte ik dat als ik nog dichter wilde worden het nu moest gebeuren.
Tussen mei 1998 en april 1999 heb ik 45 sonnetten geschreven. Natuurlijk niet allemaal even goed, maar er zitten wel een paar fraaie tussen.

Dit is een van de eerste in die reeks.
Opgedragen aan mezelf, tevens ter herinnering aan T., van wie ik nog wel eens droom als ik zwaar getafeld heb.

Op 24 mei 2011 was deze te lezen op de plezierdichtershyve.
Het Nederlandse sociale netwerk Hyves heeft bestaan van 22 september 2004 tot en met 2 december 2013. Oude bijdragen zijn helaas niet meer te lezen
In februari 2007 startte Musonius (Martijn Breeman) de plezierdichtershyve. Ik was geloof ik lid 2 (na Musonius).
.

Oliebollenvet

Menig schuurtje ruikt naar vet:
’t Is weer tijd voor oliebollen,
van die mooie bruine knollen
vol rozijn en goudrenet.

Maar verknal nu niet de pret,
als het vet begint te stollen.
Slechts de ergste tuttebollen
spoelen het door het toilet.

Geef het oudjaarsfeest geen smet!
Wie een zuivering wil mollen
gooit zijn vet tussen de drollen,
maar de rest recyclet het.

22 december 2011
Leerdicht opgenomen in mijn tweede watergedichtenbundel "Woordenstroom"
Ieder jaar waarschuwen waterschappen en andere rioolbeheerders dat oliebollenvet netjes moet worden ingeleverd bij het recyclingperron.
Lees hier meer over mijn waterdichterschap

Kopzorgen

Hij voelde duizelingen in zijn hoofd.
Hij praatte wartaal, erger dan in Babel.
Al was hij van zijn evenwicht beroofd,
niet van zijn sjaal, zijn broodtrommel, zijn kabel.

Men bracht hem weg met zwaailicht en sirene.
Naar 't ziekenhuis toe met die arme drommel!
Gelukkig was de hoop nog niet verdwenen,
net als zijn sjaal, zijn kabel en zijn trommel.

Herstel gaat wel gestadig, maar niet vlug.
Ooit wordt hij weer de oude helemaal.
Op die dag krijgt hij ook zijn spullen terug:
zijn broodtrommel, zijn kabel en zijn sjaal.


24 november 2016

Op donderdag 10 november 2016 ging de wereld om mij heen draaien en werd ik met zwaailicht en sirene naar het ziekenhuis gebracht.
Mijn collega Rob heeft mijn spulletjes in een tas gedaan, maar er bleven 3 zaken achter op kantoor.
Het eerste gedicht dat ik nadien maakte is dan ook voor Rob.

Het vervolg: men dacht aan een CVA, een bloedpropje in de kleine hersenen, maar op maandag 13 februari 2017 werd een andere diagnose gesteld: draaiduizeligheid, vanuit het evenwichtsorgaan. Het moet gewoon slijten.

Nachtelijk rendez-vous

Ik wandel door mijn bloementuin
in deze maanbeschenen nacht.
En ginds wacht onderaan de duin
mijn lief, naar wie mijn hart zo smacht.

Ik wandel in de maneschijn
en pluk voor haar een rode roos.
Wat zal ze straks gelukkig zijn
als ik vertel van Sam en Moos.


16 december 1981

Deze vond ik in een schriftje. Ik was hem vergeten en moest toen lachen om mijn eigen flauwe grap.