KOP 1
Het is dan eindelijk zo ver vandaag,de dag waarop ik jaren heb gewacht.
Het kwam stil naderbij, onmeetbaar traag,
onzichtbaar als een rover in de nacht.
Het komt niet meer, zo heb ik lang gedacht
en putte daaruit toch wat valse hoop,
terwijl het langzaamaan naar binnen sloop
en mij met duizelingen heeft geveld.
En sinds die tijd zit in mijn kop een knoop,
een zanikzeurt en ook een beetje knelt.
KOP 2
Gedachten gieren doelloos door mijn kopen slaan te pletter op mijn schedeldak.
Dat levert veel onnutte rommel op,
die plaats inneemt en stinkt als vogelkak.
Ik schep het heel geduldig in een zak
en breng het aan de man als vogelmest.
Zo hoop ik dat mij straks niets anders rest
dan zaken die ik liefheb en benoem.
Ik doe het rustig aan en flink mijn best.
Misschien groeit op de mestvaalt straks een bloem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten