zondag 16 september 2012
Magpie Tale 135: Venus and the sailor
The loveless sea takes me away.
The skies and waters hide my home.
I think all night, I think all day:
Why must I on this ocean roam?
On the horizon clouds do form.
The sea turns white, the skies turns black.
The gentle breeze becomes a storm.
The noble ship becomes a wreck.
You hold me up, you calm the sea.
you take my fear, you dance with me.
This is Magpie Tale 135
Click here for the latest Magpie tale
woensdag 12 september 2012
Nietswoorden
De mooiste woorden zijn voor mij de woorden die iets aanduiden dat er niet is.
Een voorbeeld is "schaduw", het ontbreken van licht. Dit niets bestaat bij de gratie van drie ietsen: een lichtbron, iemand of iets waar licht op kan vallen en iemand of iets dat dat licht tegenhoudt.
"Kuil" is ook zo’n nietswoord. Een kuil ontstaat door zand op een berg te scheppen. Hier worden dus in één klap twee dingen geschept en geschapen, een iets – de berg – en een niets – de kuil – .
Is de berg daarom echter dan de kuil? Het gaat om twee dingen die je kunt aanraken. Beide hebben een lengte, een breedte en een inhoud. Een berg heeft een hoogte en een kuil een diepte, maar is dat nou zo’n verschil? De berg en de kuil lijken in echtheid niet voor elkaar onder te doen.
Maar een berg kun je in een kruiwagen scheppen en elders weer opbouwen. Met een kuil kun je dat vergeten. Je kunt een tweede kuil graven om de eerste te dichten, maar heb je dan een kuil van A naar B verplaatst of zand van B naar A? Of zijn beide formuleringen juist?
Nog iets vreemds: als je het zand van de berg weer in de kuil schept, dan heb je geen kuil en geen berg meer, dan heb je dus echt niets. Een kuil is niets, maar geen kuil is pas echt echt niets.
Het ultieme nietswoord is gat, dat bruikbaar is in alle gevallen waarin er iets ontbreekt : broek, ruit, muur, hand, dijk,heg, kaas, dag, ijs, dak, hek, hoofd, weg, markt, ozonlaag.
Het mooiste en meest wetenschappelijke gat bevindt zich in iedere computer. In een brokje halfgeleider staan de atomen netjes op een rij, aaneen gesmeed door een cordon elektronen.
Af en toe breekt een elektron uit het cordon om te gaan zwerven tussen de atomen. De theorie kan zijn eigenschappen goed beschrijven: massa, snelheid, energie, lading, etc.
Wat hij achterlaat is een gat, dat ook gaat zwerven. Ook dit kan de theorie goed beschrijven. Het gat beweegt met een bepaalde snelheid. De theorie gaat hiermee aan de slag. Uit een maalstroom van wiskundige formules duiken meer eigenschappen op: energie, massa en lading. En zo krijgt de het zwervend gat exact dezelfde eigenschappen als het zwervende elektron.
Geheel wetenschappelijk is het verschil tussen iets en niets volledig opgeheven.
Een voorbeeld is "schaduw", het ontbreken van licht. Dit niets bestaat bij de gratie van drie ietsen: een lichtbron, iemand of iets waar licht op kan vallen en iemand of iets dat dat licht tegenhoudt.
"Kuil" is ook zo’n nietswoord. Een kuil ontstaat door zand op een berg te scheppen. Hier worden dus in één klap twee dingen geschept en geschapen, een iets – de berg – en een niets – de kuil – .
Is de berg daarom echter dan de kuil? Het gaat om twee dingen die je kunt aanraken. Beide hebben een lengte, een breedte en een inhoud. Een berg heeft een hoogte en een kuil een diepte, maar is dat nou zo’n verschil? De berg en de kuil lijken in echtheid niet voor elkaar onder te doen.
Maar een berg kun je in een kruiwagen scheppen en elders weer opbouwen. Met een kuil kun je dat vergeten. Je kunt een tweede kuil graven om de eerste te dichten, maar heb je dan een kuil van A naar B verplaatst of zand van B naar A? Of zijn beide formuleringen juist?
Nog iets vreemds: als je het zand van de berg weer in de kuil schept, dan heb je geen kuil en geen berg meer, dan heb je dus echt niets. Een kuil is niets, maar geen kuil is pas echt echt niets.
Het ultieme nietswoord is gat, dat bruikbaar is in alle gevallen waarin er iets ontbreekt : broek, ruit, muur, hand, dijk,heg, kaas, dag, ijs, dak, hek, hoofd, weg, markt, ozonlaag.
Het mooiste en meest wetenschappelijke gat bevindt zich in iedere computer. In een brokje halfgeleider staan de atomen netjes op een rij, aaneen gesmeed door een cordon elektronen.
Af en toe breekt een elektron uit het cordon om te gaan zwerven tussen de atomen. De theorie kan zijn eigenschappen goed beschrijven: massa, snelheid, energie, lading, etc.
Wat hij achterlaat is een gat, dat ook gaat zwerven. Ook dit kan de theorie goed beschrijven. Het gat beweegt met een bepaalde snelheid. De theorie gaat hiermee aan de slag. Uit een maalstroom van wiskundige formules duiken meer eigenschappen op: energie, massa en lading. En zo krijgt de het zwervend gat exact dezelfde eigenschappen als het zwervende elektron.
Geheel wetenschappelijk is het verschil tussen iets en niets volledig opgeheven.
Ik Elfje
ik
ik wil
ik wil zijn
ik wil zijn ego
ik
In twee minuten geschreven en geblogd
De versvorm heet elfje omdat het gedicht elf woorden bevat
ik wil
ik wil zijn
ik wil zijn ego
ik
In twee minuten geschreven en geblogd
De versvorm heet elfje omdat het gedicht elf woorden bevat
zaterdag 1 september 2012
September Gerstmaand
wilde pluimen wuiven in onwennig akkerland
op de Tibetaanse hoogvlakte waar moutwhisky de winter warm houdt
bron van het tweestromenland van watergruwel en gortepap
die wegvloeien in de zee van blond schuimend bier
koester het voedsel dat mens en dier tezamen bracht in steentijdse kralen
maar hoedt u voor meeldauw, dwergroest, stuifbrand
die gaten slaan in het menselijk bedrijf
kafnaalden rijgen negen millennia aaneen als een snoer van parelgort
Hier boven staat de oerversie. Dit gedicht komt op de verjaardagskalender van Vereniging Aldichter, maar het is te breed voor de beschikbaar gestelde ruimte. Dit is inderdaad mijn breedste gedicht ooit en helaas heb ik het moeten herschrijven:
wilde pluimen wuiven in onwennig akkerland
op de Tibetaanse hoogvlakte
waar moutwhisky de winter warm houdt
bron van het tweestromenland
van watergruwel en gortepap
die wegvloeien in de zee
van blond schuimend bier
koester het voedsel dat mens en dier
tezamen bracht in steentijdse kralen
maar hoedt u voor
meeldauw
dwergroest
stuifbrand
die gaten slaan in het menselijk bedrijf
kafnaalden rijgen negen millennia aaneen
als een snoer van parelgort
op de Tibetaanse hoogvlakte waar moutwhisky de winter warm houdt
bron van het tweestromenland van watergruwel en gortepap
die wegvloeien in de zee van blond schuimend bier
koester het voedsel dat mens en dier tezamen bracht in steentijdse kralen
maar hoedt u voor meeldauw, dwergroest, stuifbrand
die gaten slaan in het menselijk bedrijf
kafnaalden rijgen negen millennia aaneen als een snoer van parelgort
Hier boven staat de oerversie. Dit gedicht komt op de verjaardagskalender van Vereniging Aldichter, maar het is te breed voor de beschikbaar gestelde ruimte. Dit is inderdaad mijn breedste gedicht ooit en helaas heb ik het moeten herschrijven:
wilde pluimen wuiven in onwennig akkerland
op de Tibetaanse hoogvlakte
waar moutwhisky de winter warm houdt
bron van het tweestromenland
van watergruwel en gortepap
die wegvloeien in de zee
van blond schuimend bier
koester het voedsel dat mens en dier
tezamen bracht in steentijdse kralen
maar hoedt u voor
meeldauw
dwergroest
stuifbrand
die gaten slaan in het menselijk bedrijf
kafnaalden rijgen negen millennia aaneen
als een snoer van parelgort
Augustus Oogstmaand
Het strand is een eindeloze akker
waarin mijn megapixels gedijen
Zaai het zilte water rond de
zandkastelen en zie
hoe de schittering ontkiemt
de zon brengt regenboogkleuren
tot volle wasdom
op onbeschreven huiden
mijn derde oog bloeit op
door bonte kleuren op schaars textiel
tegen azuren horizonten
straks alleen nog uploaden
voor een rijke oogst
Een terugblik op de zomer.
Dit gedicht is geschreven voor de verjaardagskalender van Vereniging Aldichter, maar het heeft het niet gehaald.
waarin mijn megapixels gedijen
Zaai het zilte water rond de
zandkastelen en zie
hoe de schittering ontkiemt
de zon brengt regenboogkleuren
tot volle wasdom
op onbeschreven huiden
mijn derde oog bloeit op
door bonte kleuren op schaars textiel
tegen azuren horizonten
straks alleen nog uploaden
voor een rijke oogst
Een terugblik op de zomer.
Dit gedicht is geschreven voor de verjaardagskalender van Vereniging Aldichter, maar het heeft het niet gehaald.
Magpie Tale 132: Big room
No matter how hard he tries,
the sun will rise no higher
in the skies of winter.
No matter how cold the house,
no fire fills the empty grate,
grand entrance for Old Kriss.
No matter how deep the winter
the apples will blush
like schoolgirls in spring.
No matter how big the room,
the rays of light will tickle
the darkest corner,
revealing more than meets the eye.
NOTE: Andrew Wyeth father would dress up as Santa Claus, who they called Old Kriss.
This is Magpie Tale 132
Click here for the latest Magpie tale
Abonneren op:
Posts (Atom)