Grootse ideeën hebben hun langste tijd gehad.
We krabbelen liever van nanoseconde naar nanoseconde,
nutteloze weetjes verzamelend voor de heb:
het aantal virtuele kamerzetels van De
Partij Voor De Dieren om 20 uur 46
na het debat over onverdoofd zwijntje tikken,
het aantal keren dat cesium
bij kamertemperatuur
hyperfijn trilt in één seconde,
het al dan niet stijgend aantal kijkers
naar al dan niet talentloze zangers
voor al dan niet zichtbare juryleden,
de snelheid van het neutrino
dat door Alpen en Apennijnen heen
een wijzertje uit laat slaan,
of er tientallen, duizenden
of zelfs miljoenen engelen
passen op de punt van een speld.
Nou ja, dat laatste natuurlijk niet meer;
de hemel is verdronken
in het Aralmeer van de tijd.
Voorgelezen bij Aldichter, inmiddels alweer 2 weken geleden
Dichters-cv
Liefst schrijf ik poëzie met kleine woorden
die niet vermaant en geen taboes doorbreekt
maar alledaags van ’t alledaagse spreekt
een symfonie van simpele akkoorden
Ik heb geen grote opdracht te vervullen
zolang ik maar een mondhoek om zie krullen
© Niels Blomberg, juni 2022Als je mijn gedichten aardig vindt, dan kun je een boekje kopen; klik HIER
Geen opmerkingen:
Een reactie posten